Cando os avós e avoas viñeron ao colexio, tiven o pracer inmenso de poder tomar un café con eles, de rir, de falar, e sobre todo de escoitalos.
Para min sempre é agradable poder oílos... pode que sexa porque fun un rapaz de avós orfo, ou porque os meus pais non eran novos cando eu era cativo...
Penso que esta é unha das perdas máis importantes da sociedade actual, a falla de comunicación entre os diferentes membros e xeracións da familia. Hoxe non nos interesa nada do que lle acontece diariamente aos demáis, a non ser de que fose algo extraordinario; esquecémonos de que cada minuto da vida é xa de por si algo increible... Agora chegamos a casa e queremos "desconectar"... "xa mo contarás, mamá, é que hoxe tiven un día...uff"...
Pois como mellor desconecto eu é oíndo a esta xente, a estes "experimentados" vividores..., pero ben, non nos vaiamos polos cerros de Úbeda, que non estou aqui para falar diso, que por outro lado, levaríame varias horas (xa sabedes, cando empezo, non paro)
Como vos ia dicindo, tivemos ocasión de falar... e entre as moitas conversas que xurdiron, quedoume moi gravada unha coa avoa de Lucía... preguntoume por que agora os nenos len menos poesía, por que os libros de lectura do cole son sobre todo narrativa, e, a verdade, non soupen que contestarlle...
Foi entón cando me fixen á idea de intentar saber cal é a poesía, o poeta ou poetisa preferido polos "meus" avós. Foi entón cando lle encarguei aos meus "mensaxeiros", os alumnos e alumnas que llo preguntasen...
E sabedes que pasou? A maioría deles trouxeron gravada na súa memoria a poesía preferida dos seus avós.
Algúns foron recitados de memoria, outros rebuscados e lidos en libros de cabeceira... mágoa de cámara de vídeo.
| Aquí,estimados señores, iso que chaman memoria é uha leira abandonada cen por cen urbanizable: corten, pois, os carballos. |
Deitouse a fame ó longo nos sembrados enriba dos centeos, trigos, millos Deixou tódolos froitas tan mirrados, ai, nosos fillos! |
Baixou do ceo á terra coidando que era isto un paraiso, mais ó ver que este mundo solo encerra liortas e maldades, tivo do ceo soidades e quixo alá volverse de improviso |
Unha vez tiven un cravo cravado no corazón e eu non me acordo xa se era aquel cravo de ouro, de ferro ou de amor |
Tras dela non veñen abades nin cregos máis vén a fartura e a luz! e o progreso! Catedral, demagogo de pedra, dun pobo fanático erguida no medio repenica esas chocas campás en sinal de alegría e contento |
O teu verbo, estalante nos piñeirales troca, ao chegar ás chozas das valgadas, os salaios das gorxas abafadas en ruxidos guerreiros e triunfales |
Borraron os letreiros dos camiños cos ben amados nomes das antergas vilas, dos silabarios das escolas algareiras borraron o cantar humilde e puro da lingua popular |
Prohíbese, por orde da Alcaldía, que medren porque si as rosas do xardín municipal Dende agora as pombas teñen que pedir licencia para voar Prohíbeselle a lúa andar ceiba de noite polo ceo |
Lingua proletaria do meu pobo eu fáloa porque si, porque me gosta porque me peta e quere e dame a gana; porque me sae de dentro, alá do fondo dunha tristura aceda que me abrangue ao ver tantos patufos desleigados, pequenos mequetrefes sen raíces que ao pór a gravata xa non saben afirmarse no amor dos devanceiros falar a fala nai, a fala dos avós que temos mortos |
| Prendeu lume no pazo, e un velliño, moi vello de guedelliñas brancas, que vive de milagre, xantando cando xanta, vestido de farrapos e durmindo onde cadra, -todo por mor dun pleito de rendas atrasadas, no que os donos do pazo, deixárono sen nada-, ollando cara ó lume, rise, barulla e fala de ir buscar o gaiteiro para que toque a gaita! |
Outra vez, outra vez o terror! Un día e outro día sen campás, sen protesta Galicia ametrallada nas cunetas dos seus camiños Chéganos outro berro Señor, qué fixemos? |
No xardín unha noite sentada ao reflexo do branco luar unha nena choraba sen trégolas os desdéns dun ingrato galán |
Este vaise e aquel vaise, e todos, todos se van, Galicia, sen homes quedas que te poidan traballar Ten, en cambio, orfos e orfas e campos de soledade, e nais que non teñen fillos, e fillos que non tén pais |
Querida, non o esquezas, hai palabras que é pecalo decilas neste tempo Palabras que non debes pronuncialas, nin siquera pensalas, cavilalas, tatexalas, gabalas, escribilas... Moito menos berralas. En troques di cadea, viva, viva, si señor, moitas grazas, Deus llo pague |
O rei tiña unha filla que morría de amor, e por vela curada, sen más declaración, ó Amor, queiras non queiras, do reino desterrou O Amor, moi xuicioso, obedecendo a lei, camiño do desterro foise co que era seu: cos bicos e coas rosas... e coa filla do rei |
| Non penses que a poesía é poesía porque a teñan rubido nun altar, senon porque comparten a nosa vida cantando o seu cantar A poesía é un claro asunto de todos: meu e teu, e dos demais Cando os demais se van e nós non imos ela temén se vai |
Agora cabelos negros, máis tarde cabelos brancos; agora dentes de prata, mañán chavellas quebradas, hoxe fazulas de rosas mañán de coiro enrrugado |
Como ovellas que van ao matadeiro camiñades a serdes lapidadas en reas, silenciosas e humilladas, baixo a mirada atenta do carneiro |
Comentarios
Publicar un comentario